ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﮕﻮﺭﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﭙﺮﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ.
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻫﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﻴﻢ
ﺑﭽﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﭙﺮﺩ، ﻳﮏ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺑﭙﺮﺩ،
ﻭ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ « ﻗﻮﺭﮔﻮﺭﻭ » ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ.
ﮐﺎﻧﮕﻮﺭﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻋﺰﻳﺰﻡ " ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﺟﺎﻟﺒﯽ . ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﺀ
ﻗﻮﺭﮔﻮﺭﻭ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ « ﮐﺎﻧﺒﺎﻏﻪ ».
ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ « ﻗﻮﺭﮔﻮﺭﻭ » ﻭ « ﮐﺎﻧﺒﺎﻏﻪ » ﺑﺤﺚ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺤﺚ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺁﺧﺮﺵ ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﻪ « ﻗﻮﺭﮔﻮﺭﻭ » ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ « ﮐﺎﻧﺒﺎﻏﻪ ». ﺍﺻﻼ ﻣﻦ ﺩﻟﻢ
ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﻨﻢ.
ﮐﺎﻧﮕﻮﺭﻭ ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺘﺮ
ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ.
ﮐﺎﻧﮕﻮﺭﻭ ﻫﻢ ﺟﺴﺖ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ.
ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ، ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﺠﻬﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻳﮏ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺑﭙﺮﺩ.
ﭼﻪ ﺑﺪ، ﭼﻪ ﺣﻴﻒ
ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺳﺮِ ﻳﮏ ﺍﺳﻢ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪﺀ ﺯﻳﺒﺎ ﺍﺯ ﺷﻞ ﺳﻴﻠﻮﺭ ﺍﺳﺘﺎﻳﻦ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
" ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ، ﻗﺮﺑﺎﻧﯽِ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻧﻈﺮﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﺸﻮﺩ "
ﻫﺮ ﺁﺩﻣﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﮐﻮﺯﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﺎﯾﺪ، ﺑﺎﻭﺭ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ
ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﭘﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﮐﻮﺯﻩ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﺮ ﺷﺪ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﺩﻣﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﺸﻮﺩ، ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ،
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﭘﺲ ﺗﻔﮑﺮ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺼﺐ ﺍﺯ ﮐﻮﺯﻩ ﯼ
ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯾﺶ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻏﯿﺮ ﻣﺘﻌﺼﺐ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ
ﺣﺎﻝ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻮﺯﻩ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﺎﺭ ﻣﺤﺘﻮﺍﯼ ﺁﻧﺮﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩﻩ.
ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺪﺗﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭﺗﺎﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ،
ﺁﺏ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﮐﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻓﺎﺳﺪ ﻣﯿﺸﻮﺩ !
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﻫﺎﯼ ﻏﻠﻂ ﻭ ﺗﻌﺼﺒﺎﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯼ ﺩﮔﺮﺑﯿﻨﯽ
ﻭ ﺩﯾﮕﺮﮔﻮﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯿﻢ
ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻧﯿﭽﻪ : ﺑﺎﻭﺭ ﻫﺎﯼ ﻏﻠﻂ ﺍﺯ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺗﺮﻧﺪ
پس به همين دليل ازتون ممنون ميشيم که سوالات غيرمرتبط با اين مطلب را در انجمن هاي سايت مطرح کنيد . در بخش نظرات فقط سوالات مرتبط با مطلب پاسخ داده خواهد شد .